The truth of me

...เป็นมนุษย์เป็นได้เพราะใจสูง   เหมือนหนึ่งยูงมีดีที่แววขน

ถ้าใจต่ำเป็นได้เพียงแต่คน           ย่อมเสียทีที่ตนได้เกิดมา....

    เมื่อได้ฟังกลอนนี้แล้วก็กลับมาคิดถึงตัวเองได้ดีเลย อย่างที่กลอนได้กล่าวมานั้น มนุษย์กะคนมีข้อแตกต่างกันนิดเดียวคือ แตกต่างที่การกระทำ นั้นเอง..

   ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะครับ ผมชื่อ นายปรเมษฐ์ สิงห์สง่า ชื่อเล่นที่คุณพ่อคุณแม่ตั้งให้นั้น ชื่อ แบงค์(ที่แปลว่าธนาคาร)   แต่เพื่อนๆส่วนใหญ่จะไม่รู้จักชื่อเล่นนี้ผมหรอกนะครับ เขาจะรู้จักชื่อเล่นอีกชื่อก็คือ เมษฐ์ ที่มาจาก ปรเมษฐ์ นั้นเอง ทำไม?? เพื่อนถึงเรียกเมษฐ์ เพราะมันมีที่มาจากตอนป.3 ในห้องที่ผมเรียนอยู่นั้นมีชื่อเล่นว่าแบงค์ จำนวน 3 คน และเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันอีกจึงทำให้เพื่อนๆคนอื่นในห้องลำบากในการเรียกเล่นดปลี่ยนชื่อเล่นผมเฉยเลยพอดีกับช่วงนั้นฮิตชอบเรียกชื่อจริงพยางค์สุดท้าย เพื่อนเลยเรียกว่าเมษฐ์  ตั้งแต่บัดนาว(นั้น)เป็นต้นมา

หรือจะเรียก แบงค์ก็ได้นะครับ..แต่ชื่อเล่นนี้ส่วนใหญ่ผมจะให้ญาติหรือคนที่สนิทๆกันเรียกเท่านั้นนะเพราะ เป็นชื่อที่คุณพ่อคุณแม่ตั้งให้ไม่อยากให้นำไปเรียกกันเล่นๆ ^^

        ตัวผมเองเกิดที่จังหวัดอุตรดิตถ์ (ตอนนี้ภูมิใจกับจัหวัดตัวเองเป็นอย่างมากเพราะพึ่งได้ที่2ของประเทศในการสำรวจจังหวัดที่น่าอยู่ที่สุด อิอิ ) ผมเกิดโตที่จังหวัดอุตรดิตถ์เลยครับ โดยได้เข้าศึกษา ในชั้นอนุบาล1 - ประถามศึกษาปีที่ 6 ณ โรงเรียนอนุบาลอุตรดิตถ์

ตราประจำโรงเรียนอนุบาลอุตรดิตถ์

    เมื่อผมจบชั้นประถมศึกษาปี่ที่ 6 แล้วนั้น ผมก็ได้สอบเข้าศึกษาต่อ ณ ที่โรงเรียนอุตรดิตถ์ตั้งแต่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3 (สอบได้เรียนห้อง2 ห้องเด้กเก่งครับ อิอิ) ตั้งแต่ผมป.3 ผมก็ได้เล่นกีฬาฟุตบอลควบคู่ไปด้วย  จนถึงม.2 ผมก็มีความคิดแน่วแน่นว่า จะเป็นครูพลศึกษา เพราะผมชอบในการออกกำลังกายการที่ได้อยู้ได้พูดคุยพบปะกับคนเยอะ มันสนุกมากครับ ช่วงม.1-3 เป็นช่วงที่ผมคิดว่าเล่นฟุตบอลได้ดีที่สุดครับ ช่วงนี้กำลังตั้งใจซ้อมฟุตบอลอย่างจริงจัง เรื่องฟงเรื่องแฟนไม่เคยสนใจ จนเคยได้ไปแข่งขันรายการระดับประเทศหลายรายการเลย และช่วงที่ผมจบม.3 ผมได้มีโอกาส ที่จะได้มาเรียนโรงเรียนชื่อดังที่มีนักฟุตบอลเก่งๆหลายคนอยู่ แต่ผมก็เลือกทางเดินชีวิตไว้แล้วคือการเป็นครูพลศึกษาที่ดี ผมจึงตอบปฎิเสธไป และผมก็ได้เข้าศึกษาในชั้นมัธยมปีที่4 ที่โรงเรียนอุตรดิตถ์ที่เดิม และผมก็เน้นเรื่องการเรียนและทำกิจกรรมเพื่อส่วนร่วมมากขึ้น แต่การเล่นกีฬาก็มีแต่ไม่มาก(บ้า)เท่าตอนมัธยมตอนต้น โดนตอนม.5 ผมได้เป็นคณะกรรมการนักเรียน และตอนม.5 เทอม2 ผมก็ต้องหยุดเล่นฟุตบอลไปเพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนทำให้ข้อมือเสียไปช่วงนั้น ผมเลยใช้โอกาสนี้ตั้งใจเรียนเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตอนม.6 ผมมีความคิดที่จะสอบตรงแค่3ที่เท่านั้นคือ1. ศึกษาศาสตร์เอกพลศึกษา ม.ช. (สอบผ่านข้อเขียนแต่ตกสัมภาษณ์) 2. สอบตรงจุฬา ครุศาสตร์ เอกพลศึกษา-สุขศึกษา(สอบได้ 75เต็ม100 คะแนนถึง แต่ไม่ได้ยื่น)

ตราประจำโรงเรียนอุตรดิตถ์

สุดท้ายสอบที่ มศว คณะพลศึกษา เอกพลศึกษากศ.บ. สอบติดและผมก็เลือกที่จะเรียนที่นี้เพราะผม เชื่อมั่นในการสอนวิชาชีพครูที่มศว มากเพราะอดีตเคยผลิตครูที่มีคุณภาพออกไปคู่สังคมมากมาย จนในวันนั้นถึงวันนี้ ผมก็ได้มายืนเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ คณะพลศึกษา เอกพลศึกษากศ.บ. ในปัจจุบันนั้นเอง...

การศึกษาคือความเจริญงอกงาม

    แม้ในวันนี้จะเป็นเส้นทางเดินที่ผมได้เลือกไว้ตั้งแต่ม.2 แต่ยังไม่ใช่เป้าหมายสุดท้ายที่ผมวางแผนไว้ เป้าหมายสุดท้ายของผมคือการเป็นครูที่กลับไปบ้านพร้อมความรู้ดุลนักปราชญ์ ไปพัฒนาเด็กๆจังหวัดผม ให้มีความรู้ความสามารถมีคุณธรรมจริยธรรมและเป็นคนดีของสังคม..นี้ละตัวตนของฉันนี้

แม้สายรุ้งที่ฉันวาดไว้ยังอยู่แสนไกล..แต่คงไม่ยากเกินไปที่จะคว้ามันมา